Rodzaje więźby dachowej

Zadaniem więźby dachowej jest przenoszenie obciążeń z pokrycia dachowego na ściany budynku. Ma ona postać drewnianego stelaża, który występuje w różnych odmianach, dopasowanych między innymi do rozpiętości dachu oraz do kąta jego nachylenia. Wykorzystuje się ją zarówno w budownictwie mieszkalnym, użytkowym, jak i przemysłowym. Dzięki swej niewielkiej wadze może być montowana tam, gdzie niemożliwe byłoby sięgnięcie po stal albo żelbet. Trzy najczęściej stosowane warianty więźby dachowej opisujemy poniżej.

Więźba krokwiowa

Najprostszy typ więźby, w której krokwie opierają się na kalenicy i na murłatach, czyli belkach ułożonych na murze budynku. Jej nazwa pochodzi właśnie od podstawowego elementu nośnego konstrukcji – pary krokwi o długości wynoszącej maksymalnie cztery i pół metra, a rozstawionych od siebie w odstępach od osiemdziesięciu do stu dwudziestu centymetrów. Stosuje się ją w dachach o rozpiętości nie większej niż sześć metrów i nachyleniu wynoszącym od trzydziestu do pięćdziesięciu stopni.

Więźba jętkowa

Stosowana w dachach o rozpiętości większej niż sześć metrów, w przypadku których więźby krokwiowe nie są już opłacalne, ponieważ potrzebne byłyby krokwie o bardzo dużym przekroju. Lepiej więc wykorzystać jętkę, czyli belkę mocowaną w połowie długości krokwi. Taka konstrukcja pozwala na budowę dachów o rozpiętości sięgającej jedenastu metrów i nachyleniu od trzydziestu do sześćdziesięciu stopni. Tę więźbę dachową zobaczymy najczęściej w domach z poddaszem użytkowym.

Więźba płatwiowo-kleszczowa

Przy tym typie konstrukcji wykorzystuje się nie tylko murłaty, ale również dodatkowe podparcie w postaci płatwi pośrednich. Kolejnym charakterystycznym elementem są usztywniające więźbę kleszcze, czyli podwójne belki łączące zakończenia słupów z krokwiami. Umieszcza się je co trzecią lub co czwartą parą krokiew. Więźbę płatwiowo-kleszczową można stosować w dachach o rozpiętości większej niż jedenaście metrów, zarówno płaskich, jak i stromych, jednospadowych i dwuspadowych.